Hoe kinderen geweld op het scherm interpreteren

Een studie met het doel te onderzoeken welke elementen een beeld van geweld scheppen in een televisie of filmscene voor jonge mensen, werd in 2003 in de United Kingdom uitgevoerd. Een proef bestond uit 83 kinderen van tussen de 9 en 13 jaar, die deelnamen aan groepsdiscussies. De 10 groepen kregen setjes van clips te zien van nieuws, reality-programma's, soap's, dramaseries, komedie, kinderprogramma's en verschillende fi1ms. Twee van de groepen bewerkten ook clips.

Het onderzoek, geleid door Andrea Minwood Hargrave werd opgedragen door British Broadcasting Corporation, Broadcasting Standands Commission, British Board of Film Classification and Independent Television Commission.

De studie laat zien dat kinderen van deze leeftijd in staat zijn te onderscheiden tussen fictief geweld en geweld dat "echt" is op televisie, in fi1ms etc. Scenes die fantasie-geweld bevatten worden minder gewelddadig bevonden dan scenes die ze als herkenbaar geweld, dat zou kunnen gebeuren, ervoeren (deze laatst genoemde scenes kunnen ook in dramaseries voorkomen).Van alle geweldsbeelden die aan de kinderen getoond werden hadden de werkelijke gebeurtenissen op het nieuws het meeste effect. Vooral wanneer de consequenties van geweld andere kinderen of mensen met wie ze zich konden identificeren trof. Omgekeerd vereenzelvigden de kinderen zich minder met items op het nieuws, waarmee ze zich niet kunnen identificeren of die ergens anders in de wereld gebeuren, tenzij die “andere” plaats herkenbaar is.

Kinderen hebben heldere beoordelingen over wat ze gerechtvaardigd gebruik van geweld vinden, wat dan weer effect heeft op hoe gewelddadig een beeld ervaren wordt. Als geweld als onjuist of unfair wordt geacht, wordt de scene als meer gewelddadig ervaren. Met de relatie tussen hoofdpersoon/leider en slachtoffer moet dus rekening gehouden worden.

Er zijn enkele sleutel verschillen in de manier waarop reacties van kinderen verschillen van die van volwassenen! De vereiste dat een voorstelling realistisch moet lijken of lijken alsof het zou kunnen gebeuren is sterker voor volwassenen. En voor een volwassene moet om een scene als gewelddadig te benoemen, de actie daadwerkelijk gezien zijn. Voor kinderen kunnen de geziene gevolgen van een gewelddadige actie genoeg zijn om het "geweld" te noemen.

Bron:
Andrea Millwood Hargrave (2003) How Children Interpret Screen Violence.BBC, BBFC, BSC and ITC (89 pp).

Het volledige onderzoeksverslag is te lezen op: http://www.ofcom.org.uk/static/archive/bsc/plain/pubs.htm

Dit is een vertaling van een artikel uit: News from ICCVOS, 2004-1